خداحافظی با درد با کمک یک انگل ترسناک!
به گزارش گردو دانلود، در این مقاله در رابطه با انگلی صحبت می نماییم که بی صدا وارد بدن می شود و می تواند با عبور از سد دفاعی بدن، سیستم ایمنی و درد را فریب دهد.
غزال زیاری: اگر یک انگل کوچک باشید و بدنبال راه بقا در بدن موجودات دیگر بگردید، چند ترفند برای ورود پنهانی و بدون شناسایی همیشه مفید و کاربردی خواهد بود. کرم انگلی آبزی (Schistosoma mansoni) سبک زندگی بسیار موذیانه ای دارد. لاروهای این انگل از راه پوست میزبان به بدن او نفوذ کرده و به محیط گرم و مرطوب بدنش که می توانند در آنجا رشد و تولیدمثل کنند، وارد می شوند.
نکته اعجاب انگیز اینجاست که نفوذ این انگل هیچ درد یا خارشی را در بدن جانور میزبان ایجاد نمی کند و بنابراین هم هست که این انگل می تواند به شکل مخفیانه وارد بدن میزبانش شده و بیماری انگلی مزمن تب حلزون (شیستوزمیازیس) که میلیونها نفر را در سراسر دنیا مبتلا کرده ایجاد نماید.
انجام مأموریت غیرممکن
الا دانشمندان دریافته اند که این کرم کوچک دقیقا چطور از سد دفاعی بدن فرار می کند. این انگل مولکول هایی تولید می کند که نوع خاصی از نورون ها در پوست میزبان را سرکوب می کنند؛ همین کشف می تواند منجر به توسعه نسل جدیدی از مسکن های مؤثر و جایگزین داروهای افیونی شود.
دبروسکی هربرت، ایمنی شناس دانشکده پزشکی تولین آمریکا در این زمینه توضیح داد: «اگر بتوانیم مولکول هایی که این کرم انگلی برای مسدود کردن فعال سازی TRPV۱+ مورد استفاده قرار می دهند را شناسایی و جدا نماییم، ممکنست به جایگزین نوآورانه ای برای درمان های فعلی مبتنی بر مواد افیونی برای کاهش درد پیدا نماییم. این مولکول ها بعلاوه می توانند به داروهایی تبدیل شوند که شدت بیماری در افراد دچار بیماریهای التهابی دردناک را کاهش بدهند.»
TRPV۱+ و نقش کلیدی شان
رون های TRPV۱+ نوع خاصی از سلول های عصبی حسی هستند که سیگنال هایی مثل حرارت، سوزش و خارش را به مغز منتقل می کنند و بدن را نسبت به عوامل خطرناکی مثل مواد سمی، عوامل بیماری زا و آلرژن ها آگاه می نمایند.
این سلول ها در تحریک واکنش ایمنی هم نقش دارند: ایجاد التهاب که به صورت معمول مانع ورود لاروهای کرم انگلی آبزی به بدن می شود. محققان فرض کردند که این انگل برای افزایش شانس موفقیت در آلوده سازی میزبان، توانایی سرکوب نورون های TRPV۱+ را تکامل داده و جهت بررسی این فرضیه، آزمایشی را روی موش ها انجام دادند.
آزمایشی خاص برای محک زدن فرضیه
حققان گروهی از موش ها را به انگل آلوده کردند و گروه دیگری را سالم نگه داشتند تا به عنوان گروه کنترل از آنها استفاده نمایند. هر گروه با یک حرف مشخص شد، اما حتی خود محققان نمی دانستند که کدام گروه آلوده است. (این روش Blinding نام دارد که برای کاهش خطای ناشی از پیش فرض ها در تحقیقات علمی به کار می رود.)
در ادامه موش ها در معرض آزمون تحمل درد قرار گرفتند. یک پنجه هر موش، روی منبع گرما قرار داده شد (نه به حدی که باعث سوختگی شود، بلکه فقط به اندازه ای که ناراحتی ایجاد کند) و محققان مدت زمانی که طول می کشید تا هر موش پنجه اش را عقب بکشد ثبت کردند.
در ادامه محققان از مایع نخاعی هر دو گروه، کشت های نورونی تهیه کردند و کپسایسین (ماده فعال فلفل تند) به آنها افزوده شد تا واکنش ایمنی بررسی شود. آنها در نهایت به این نتیجه رسیدند که کشت های گروه کنترل واکنش ایمنی بسیار قوی تری نسبت به کشت های موش های آلوده نشان دادند.
این نتایج ثابت کرد که کرم انگلی آبزی واقعا نورون های مسئول اخطار به مغز و تحریک واکنش ایمنی را سرکوب می کند.
پیامدهای کشف جدید
گرچه هنوز نمی توان مطمئن بود که این مکانیزم دقیقا به همان صورت در بدن انسان هم عمل خواهد نمود یا خیر، اما این کشف فرصت های پژوهشی زیادی را فراهم می آورد. هربرت دراین باره افزود: «شناسایی مولکول های موجود در کرم انگلی آبزی که TRPV۱+ را مسدود می کنند می تواند به درمان های پیشگیرانه تب حلزون منجر شود. ما یک کرم موضعی را تصور می نماییم که با فعال سازی TRPV۱+ مانع از عفونت ناشی از تماس با آب آلوده شود.»
این یافته ها بعلاوه ممکنست به راهکارهای جدیدی برای درمان دردهای عصبی منجر شوند. البته چنین درمان هایی به تحقیقات گسترده تری نیاز دارند؛ چون که سرکوب بیش از اندازه سیستم ایمنی می تواند خطرناک باشد. گام بعدی این تحقیقات بررسی دقیق تر مولکول های ترشح شده توسط کرم انگلی آبزی خواهد بود تا مشخص شود دقیقا این کرم ها چطور عمل می کنند.
منبع: sciencealert
به طور خلاصه این مولکول ها به علاوه می توانند به داروهایی تبدیل شوند که شدت بیماری در افراد گرفتار بیماریهای التهابی دردناک را کاهش بدهند.» TRPV۱+ و نقش کلیدی شان نورون های TRPV۱+ نوع خاصی از سلول های عصبی حسی هستند که سیگنال هایی مثل حرارت، سوزش و خارش را به مغز منتقل می کنند و بدن را نسبت به عوامل خطرناکی مثل مواد سمی، عوامل بیماری زا و آلرژن ها آگاه می نمایند. هر گروه با یک حرف مشخص شد، اما حتی خود محققان نمی دانستند که کدام گروه آلوده است. یک پنجه هر موش، روی منبع گرما قرار داده شد (نه به حدی که سبب سوختگی شود، بلکه فقط به اندازه ای که ناراحتی ایجاد کند) و محققان مدت زمانی که طول می کشید تا هر موش پنجه اش را عقب بکشد ثبت کردند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
عقیده کاربران گردو دانلود در مورد این مطلب