نشتی موشک SLS نشانه فناوری قدیمی برنامه آرتمیس است
به گزارش گردو دانلود، با عنایت به این که مسائل در ارتباط با نشت سوخت هیدروژن مایع یکی از اشکالات اصلی برنامه شاتل فضایی بود، کارشناسان می گویند نشتی جدید در موشک SLS ناسا که انجام مأموریت ˮآرتمیس ۱ˮ را به تعویق انداخت، به علت فناوری قدیمی مورد استفاده در این موشک است.
به گزارش گردو دانلود به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، موشک "سیستم پرتاب فضایی"(SLS) ناسا برای بار دوم در روز شنبه ۳ سپتامبر به علت نشت هیدروژن در مخزن سوخت، پرتاب نشد.
این نشتی احتمالا پرتاب این موشک ۲۳ میلیارد دلاری را که قدرتمندترین موشک ناسا تا به امروز است، چند هفته به تعویق می اندازد و شاید در ماه اکتبر راهی فضا شود.
باآنکه پرتاب موشک SLS برنامه تاریخی "آرتمیس" ناسا را آغاز می کند، اما این تاخیرها نشان دهنده این حقیقت است که ناسا هنوز بر فناوری قدیمی که در ابتدا برای برنامه شاتل فضایی طراحی شده بود، تکیه می کند. کارشناسان سال هاست که اخطار داده اند که پرتاب موشک SLS با همان مشکلاتی همراه خواهد بود که برنامه شاتل را با مشکل مواجه کرد.
"آرتمیس ۱" چه زمانی پرتاب می شود؟
آخرین پنجره پرتاب این مأموریت، روز سه شنبه ۶ سپتامبر بسته شد، البته ناسا قبلاً اعلام نموده بود که در این پنجره مبادرت به پرتاب نخواهد کرد. ناسا همچنان درحال عیب یابی این مشکل است و فعلاً موشک SLS را روی سکوی پرتاب نگه می دارد و یک تست سوخت رسانی جزئی برای تأیید موفقیت تعمیرات انجام می دهد و احیانا در نهایت آنرا برای تعمیر و بررسی بیشتر به ساختمان مونتاژ بازمی گرداند.
پنجره پرتاب بعدی از روز ۱۹ سپتامبر باز می شود و در ۴ اکتبر تمام می شود. با این وجود، موشک SLS باید روی سکو ثابت شود تا در آن بازه زمانی پرتاب شود.
این تاخیرها امکان دارد برنامه های ناسا برای پرتاب فضانوردان جدید به ایستگاه فضایی بین المللی در تاریخ ۳ اکتبر را هم مختل کند و احیانا به این مفهوم باشد که پرتاب "آرتمیس ۱" به پنجره پرتاب بعدی که از ۱۷ اکتبر تا ۳۱ اکتبر باز می شود، منتقل شود.
"مایک سارافین"، مدیر مأموریت "آرتمیس ۱" می گوید: این یک کار فوق العاده دشوار می باشد. تمرکز ما بر درک مشکل است و هفته آینده زمانی که گزینه ها را بیشتر بررسی نماییم، مبحث را پیگیری خواهیم کرد.
مشکلات در ارتباط با هیدروژن به شاتل فضایی برمی گردد
موشک SLS ناسا قدرتمندترین موشک این آژانس فضایی تا به امروز است. این موشک بعد از پرتاب، قادر به تولید ۹.۵ میلیون پوند نیروی رانش برای حمل ۸۶ تن بار تا مدار نزدیک زمین(LEO) خواهد بود.
با این وجود، نکته مهم اینست که جدید ترین موشک ناسا کاملاً با آنچه قبلاً عرضه شده بود، فاصله ندارد. این موشک عظیم به طور عمده از قطعات تطبیقی ساخته شده است. مانند چهار موتور RS-۲۵ تعبیه شده در مرحله اصلی آن که در ابتدا برای برنامه شاتل فضایی آن هم چهار دهه پیش طراحی شده بود.
ناسا به علت استفاده از فناوری های قدیمی در رویارویی با فناوری های قابل استفاده مجدد جدید که برای پرتاب پایدارتر و مقرون به صرفه تر موشک های فضایی طراحی شده است، با انتقاد روبرو شده است. مشکل اینجاست که ناسا از همان موتورهای اصلی استفاده شده برای شاتل فضایی استفاده می نماید. این موتورها از پیشرانه هیدروژن مایع و اکسیژن مایع بعنوان اکسید کننده استفاده می نمایند.
هیدروژن سبک ترین عنصر است، به این مفهوم که نشت آن به طرز شگفت آوری آسان است. باآنکه هیدروژن سوخت کارآمدی است و هنگام استفاده در موتورهای موشک، مسافت قابل پیمایش بیشتری را عرضه می دهد، اما مدیریت جایگزین هایی مانند متان و نفت سفید آسان تر است و همیشه منجر به تعویق های کمتری می شود.
"لوری گارور"، معاون سابق ناسا در یک مصاحبه در ماه آگوست اظهار داشت که او بر آژانس فضایی فشار آورده تا برای برنامه آرتمیس به شرکتهای خصوصی رجوع کند، اما قدرت بانیانِ وضعیت موجود در دولت بسیار قوی بوده اند و نتیجه، موشکی شده است که بیشتر از ۱۰ میلیارد دلار بیشتر از بودجه مورد نظر برای آن هزینه شده است، در حالیکه پرتاب آن بیشتر از پنج سال است که به تاخیر افتاده است.
با این وجود، زمانی که در نهایت پرتاب شود، راه را برای مأموریت سرنشین دار "آرتمیس ۲" و سپس "آرتمیس ۳" هموار می کند.
مأموریت "آرتمیس ۳" از موشک "استارشیپ"(Starship) ساخته شرکت فضایی خصوصی "اسپیس ایکس"(SpaceX) بعنوان یک فرودگر ماه برای فرستادن انسان ها به سطح ماه استفاده می نماید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب